Let the adventure begin

Zondag was het dan zover. Na een emotioneel afscheid op het vliegveld (alleen Hanneke was emotioneel) begonnen wij aan ons, toen al, vertraagde reis. We zijn een uur later dan gepland vertrokken met het vliegtuig naar Londen. In het vliegtuig van Londen naar Accra zaten wij naast een verpleegkundige die werkzaam is in Londen maar oorspronkelijk uit Ghana komt.

Met haar hadden wij het over Ghana en onder andere over het verkeer in Ghana. Ons is namelijk verteld dat er geiten en kippen in de bus zouden zitten. Zij heeft 5 minuten dubbel gelegen van het lachen en stelde ons gerust dat dit niet het geval zou zijn. Gelukkig maar!

Aangekomen op het vliegveld in Accra werd er van ons 90-dagen visum een 60-dagen visum gemaakt…Daar stonden wij dan..
Om half 8 in de avond waren wij aangekomen bij ons hotel in Accra. Vooral Myrthe moest nu al erg wennen aan het verkeer in Ghana. Ons hotel was prima en hier hebben wij heerlijk geslapen.
De volgende ochtend wilden wij zoeken naar een pinautomaat, zodat wij het hotel konden betalen. Het was toen al zo warm dat wij drijfnat waren van het zweet….
Met de VIP bus zijn wij vanaf Accra naar Duayaw Nkwanta gegaan. Deze busrit duurde maar liefst 9 uur lang. Dit kwam doordat de buschauffeur ruzie kreeg met een andere bestuurder. Hierdoor moesten wij wachten tot de politie kwam. Wij waren nogal onder de indruk van de manier van communiceren; erg veel schreeuwen.

Hoe dichter wij bij ons plaatsje waren, hoe armen het leek te worden.

Om half 8 s avonds zijn wij aangekomen in het ziekenhuis. Ook al hadden wij onze komst duidelijk aangegeven, wisten zij niet meer dat wij zouden komen. Achja, dat is Afrika.
Wat ons vooral nu erg opvalt is dat het christendom hier erg leeft. Vaak wordt er tegen ons gezegd; God bless you. En zien wij veel bijbel teksten terug op taxi’s etc. Ze draaien er hier zeker niet omheen.

Eerste werkdag
De volgende ochtend werden wij opgehaald voor onze introductie in het ziekenhuis. Wij hadden gehoopt dat wij even konden bijkomen van de lange reis, maar dit was niet het geval. Tijdens de rondleiding in het ziekenhuis zijn wij aan heel veel mensen voorgesteld. Zij vroegen ons op welke dag we geboren waren, zodat wij dat als bijnaam konden krijgen. Hanneke is de hele dag voor schut gezet om het feit dat zij niet wist op welke dag zij geboren is. Dat is hier in Ghana ondenkbaar. Hanneke werd daarom ‘Nailfarmer’ genoemd. De naam Myrthe is voor hun moeilijk om uit te spreken, dus zij wordt vanaf nu Akosua genoemd, wat zondag betekent. We kwamen er daarna alleen achter dat Myrthe niet op zondag maar op vrijdag geboren is… dit hebben wij maar niet verteld.

De afgelopen dagen hebben wij samen gewerkt op de afdeling OPD. Dit is een ruimte waarin de mensen gecontroleerd worden op hun bloeddruk, gewicht en temperatuur voordat zij naar de arts gaan. Wij hebben nu inmiddels al honderd keer deze controles gedaan.. Ze waren vooral erg onder de indruk van het slechte handschrift van Nailfarmer. Ook was het voor ons bijna onmogelijk om de Afrikaanse namen om te roepen in de wachtruimte. Denk hierbij aan een wachtruimte met tientallen mensen die niet meer bijkwamen om onze slechte uitspraak.

Een groot gedeelte van de tijd zitten we veel te praten met onze collega’s en hebben wij veel schik over de verschillen tussen Ghana en Nederland. Ze kwamen niet meer bij toen Nailfarmer vertelde dat haar hond vier keer per dag uitgelaten wordt en dat haar hond in huis leeft. Ook hebben wij ze verteld dat een taxi in Nederland veel duurder is dan in Ghana. Een taxi kost hier in Ghana ook veer minder dan in Nederland. Een taxi voor een half uur kost hier bijvoorbeeld 1.5 euro.. Dit is in Nederland wel anders. Ook komen zij niet meer bij van het lachen als wij vertellen dat wij ontbijten met één broodje. Zij hebben in de ochtend al een warme maaltijd achter de kiezen.

Onze collega is met ons mee geweest naar de markt omdat wij zelf niet goed wisten hoe wij met hun ingrediënten moesten koken. Op de markt hebben wij koeien vlees met gratis vliegen erbij gekocht en gedroogde stinkende vis. Wij begonnen toen langzaam aan toch een beetje op te zien tegen de soep die zij voor ons gemaakt heeft bij ons thuis. Ook de manier van koken ging niet helemaal volgens de Nederlandse hygiëne regels. Hier moest vooral Myrthe even aan wennen.. Met pijn en moeite hebben wij een gedeelte van de soep weg gekregen. Helaas moesten we het de volgende dag bezuren met diarree. Maar wel weer een culturele ervaring rijker.

Toen wij de volgende dag een poging deden tot spaghetti maken dachten wij dat het wel lekker zou zijn met één kleine peper er doorheen. Na een hap wisten wij genoeg en hebben we alleen nog maar water gedronken. Nog even oefenen dus. We missen de makkelijke pakjes uit Nederland dus wel.
De mensen hier in Ghana zijn allemaal erg behulpzaam en komen gelukkig over. We worden al goed geholpen met onze culturele opdrachten. Wij zijn al gevraagd om mee te gaan naar een begrafenis van een 110-jarige vrouw, dit duurt een dag dus we hebben voor nu maar even nee gezegd.

Vrijdag hebben we de hele dag wonden verbonden. De wondbehandelingen zijn hier wat eenvoudiger dan in Nederland. Hoe groot of diep de wond ook is, overal gaat jodium met gaas op. Dat hadden we snel onder de knie. De geïnfecteerde keizersnee wonden waren alleen wel even wennen. Ook moesten we ’s ochtends moeite doen om ons ontbijt binnen te houden vanwege alle heftige geuren.

Zoals jullie kunnen zien op de foto’s hebben we al een week geen spiegel meer gezien…
volgende week gaan we naar de emergency ward, we zijn benieuwd wat we daar gaan aantreffen. Volgende keer zullen we ook wat meer foto’s laten zien van de omgeving en de markt. Dat ze beter Engels kunnen dan ons is wel een beetje pijnlijk…
 

Liefs, Akosua en afia (nailfarmer)

Ps. Onze vriendjes zijn goedgekeurd door onze collega’s met veel enthousiasme 😊