Vakantieee!

13 november 2017 - Duayaw Nkwanta, Ghana

Hallo lieve mensen,

Hier weer een blog van ons uit het hete Ghana. In onze vierde week hebben wij buiten het ‘’werk’’ om in het ziekenhuis 2 dagen op de operatiekamer doorgebracht. Wij waren toch wel benieuwd hoe het er aan toe zou gaan in Afrika. Wij moesten een charmante zusters jurk aan, huh? Op de operatiekamer moet je in Nederland alles, maar dan ook alles bedekt hebben. Hier liepen ze zelfs rond op slippers… De eerste dag was er een arts uit een andere stad die vooral staar operaties aan de lopende band deed. Hij is ook in Nederland geweest in het Sint Jansdal ziekenhuis, hij kon dan ook duidelijk uitleggen hoe anders de operatie hier ging (op de goedkope manier). We moeten hem nageven dat hij zeer populair was, hij had een privé zuster die niets anders deed dan zijn mobiel opnemen en hem tegen zijn oor houden terwijl hij bezig was met opereren (de mensen waren niet onder narcose). Hanneke flapte er helaas al weer een opmerking uit dat hij toch wel erg populair is. Oei, dat viel niet helemaal in goede aarde. Het was namelijk allemaal werk gerelateerd, en hij was een tikkeltje beledigd. Gelukkig hebben wij er wel veel schik om gehad. Ook was er die dag een geplande keizersnee. Terwijl de arts bezig was met de keizersnee vertelde hij ons dat de patiënt zwanger was van een tweeling, maar dat er een van de twee doodgeboren zou worden. Dat kwam voor ons als een schok. Gelukkig kwam de andere baby gezond ter wereld. Bijzonder om dit te mogen zien en meemaken. De volgende dag hebben wij meegekeken met orthopedische operaties. De veelvoorkomende oorzaak van een fractuur aan benen etc. gebeuren in het verkeer. Voor ons niet heel onverwachts aangezien de auto’s hier zo ongeveer uit elkaar vallen en zij, de enkele verkeersborden die hier aanwezig zijn, negeren.   

Eindelijk, vakantie! Zaterdag zijn we naar Accra (hoofdstad) gegaan om onder andere ons visum te verlengen. Aangezien er van ons 90 dagen visum een 60 dagen visum gemaakt is. De eerste dag in Accra hebben wij natuurlijk gelijk de zee opgezocht. Verder zijn we nog naar een winkelcentrum geweest. Het voelde alsof we weer even thuis waren qua luxe. We konden eindelijk cappuccino drinken. De volgende dag hebben wij een privé taxichauffeur weten te scoren. Hij heeft ons de high lights van Accra laten zien (wat er niet veel waren, zie foto’s) en zijn we naar een hele grote markt geweest. Zoals jullie wellicht al weten is naar de markt gaan onze dagelijkse bezigheidstherapie. Tijdens het reizen in de taxi hebben wij vaak voor ons leven gevreesd. We hebben heel wat auto’s op ons af zien komen.

Toen moesten we er toch aan geloven om ons visum te gaan verlengen. We hadden ons er al psychisch op voorbereid dat dit niet zo makkelijk zou gaan. Het was nog erger dan wij gedacht hadden. Na veel wachten, terug gestuurd te worden, boze gezichten en veel zweetdruppels was de conclusie dat wij na 2 weken moesten terugkomen voor ons paspoort/visum. We rekenen dus op 4 weken… We hebben ze nog geprobeerd uit te leggen dat wij hiervoor 16 uur in de bus moeten zitten, maar dat maakte voor hen niks uit. Maar goed, dit mocht de pret niet drukken en zijn wij doorgereisd naar Cape Coast.

In Cape Coast hadden wij een heel mooi hotel op het strand. Kon niet beter! Het was wel jammer dat de golven zo hoog en sterk waren dat wij niet konden zwemmen. We hebben in Cape Coast veel blanken gezien en gesproken. Het is fijn om met iemand een sociaal gesprek te voeren zonder dat zij ons stalken, smeken om ons nummer en onze vriendschap. Toch worden er zelfs hier nog veel foto’s van en met ons gemaakt, omdat we blank zijn.
Naast veel op het strand gelegen te hebben (in de schaduw) hebben wij nog wat dingen ondernomen. Wij zijn naar twee ‘castles’ geweest wat ging over de slavernij van vroeger. Heftig om te zien wat de Nederlanders in die tijd allemaal hebben gedaan. En gruwelijk hoe de mensen behandeld zijn. Ook zijn we nog naar het regenwoud geweest (Kakum Parc) wat een hele mooie ervaring was (zie foto). We hebben ons nog gewaagd aan het krokodillen park. We hadden gehoord dat je op de krokodillen kon zitten, dit moesten wij natuurlijk met eigen ogen zien. Helaas was de temperatuur te hoog voor de krokodillen om uit het water te komen. Niet dat wij het anders gedurfd hadden..

Tijdens onze avonden in Cape Coast hebben wij veel kaartspellen gespeeld met verschillende mensen uit verschillende landen. De Russische manier van kaarten was voor ons iets te hoog gegrepen. Wij hebben het spel ‘ezelen’ geïntroduceerd aan onze nieuwe Afrikaanse vrienden en hier erg om gelachen. Helaas was maandag toch echt onze vakantie afgelopen en zijn we weer terug gegaan naar ons dorpje. De reis duurde erg lang. In totaal duurde het 11 uur waarvan we 2 uur hebben gewacht op onze eerste bus. Het verkopen van de tickets verliep erg langzaam, omdat dit werd gedaan door één persoon. Gelukkig worden wij telkens beter in wachten. Bij aankomst werden wij ontvangen door een beschimmelde met maden bezaaide koelkast. En nee we hadden de koelkast helemaal leeg gehaald. Als klap op de vuurpijl wilde Hanneke wat uit de voorraad kast pakken en werd letterlijk besprongen door een muis. Na haar gegil kwam er nog een muis tevoorschijn. En ja, we delen ons huis nu met deze muizen, want ze eten niet van ons gif.  

De volgende dag zijn we weer begonnen in het ziekenhuis op dezelfde afdeling (General Ward). Inmiddels hebben wij alle rondes onder de knie en kunnen wij steeds zelfstandiger werken. Wij moeten wel opbiechten dat wij nog steeds veel zitten en wachten. Dat hoort nou eenmaal bij deze cultuur.
Eén ding went tot nu toe nog niet en dat zijn de grote diabetes wonden. Wij dachten dat we al wat gewend waren maar hier komen wij op terug. De complicaties van diabetes zijn hier extreem. Hoge bloedsuikers worden niet consequent behandeld met insuline. Wij moeten de verpleegkundigen hier wel nageven dat de wondverzorging zeer steriel wordt uitgevoerd. Zelfs het dragen van een mondkapje is verplicht.

Afgelopen zaterdag zijn wij met Ama (collega) naar het zwembad in Sunyani geweest. Het voornemen om haar te leren zwemmen moest nu toch werkelijkheid worden. Het valt toch wel tegen om haar dit in één middag te leren. Desondanks hebben wij er erg veel plezier om gehad en heeft zij er erg van genoten.

Aankomende week gaan wij met een medisch team de dorpen in. Hier hebben wij erg veel zin in. Tot over een paar weken!

Ps. Wij hebben nu het filmpje van de begrafenis toegevoegd en van de kerkdienst.


Lieve Groetjes,

Afia & Akosua

Foto’s

7 Reacties

  1. Carolien:
    13 november 2017
    Opnieuw Geweldig
  2. Vera:
    14 november 2017
    Haha, jullie maken weer een hoop mee! Echt leuk om te lezen. En wat een mooie, stralende foto's! Geniet er van en veel liefs uit Su
  3. Henriëtte K.:
    14 november 2017
    Jullie hebben weer veel meegemaakt! Goede tijd daar!
  4. Marjan de Jonge:
    14 november 2017
    Wauw dames, wat een verhalen. Heel leuk om te lezen. Mmmmm diabetes, tja, moeilijk ziektebeeld ;-)
    Heel veel plezier weer en ik weet zeker een zeer leerzame tijd. Geniet ervan!
  5. H.van den Berg:
    14 november 2017
    wel insmeren met factor 50 + .nog heel veel plezier samen en fijn dat we mogen mee genieten van jullie ervaringen
  6. Chris Spijkerboer:
    14 november 2017
    Ziet er allemaal gezellig uit Hakkie. Jullie hebben het er naar jullie zin. Geniet er nog van, voor dat jullie het weten zit je al weer aan de Kerst kalkoen hier in het koude Holland. Garoetjes oom Chris
  7. Bertina de Vries:
    15 november 2017
    Erg leuk om jullie verhalen weer te lezen. Bijzonder om zulke verschillen mee te maken. Ik zou bijna zeggen: doe maar rustig aan, maar daar zijn jullie al de hele dag ‘druk’ mee 😃. Geniet er nog even van, want voor je het weet moeten jullie de winterjas weer aan. Liefs van ons.