Voor het eerst gerend in Ghana...

Wij moesten er toch echt aan geloven. Je kunt natuurlijk niet naar Afrika gaan zonder een bevalling gezien te hebben. Nou wij kunnen jullie vertellen dat wij grote bewondering hebben gekregen voor onze moeders! Dit ging onze verwachtingen te boven. Een dag op de maternity (kraamafdeling) kan rustig verlopen. Je begint weer met de rondes: medicatie delen, opnames en ontslagen (en veel wachten en stilzitten). Op de afdeling waren er veel vrouwen die problemen hadden met hun zwangerschap, of voor een keizersnede moesten. Wij moeten opbiechten dat wij nog zelden een baby vast gehouden hebben, dit ging de eerste keer dan ook even onwennig. Maar gelukkig wende het snel. Voor Hanneke het wist zag ze Myrthe een baby na de geboorte optillen aan handen en voeten. En ja daar heeft ze heel erg om gelachen. Wat echt bizar is, is dat de vrouwen hier allemaal alleen bevallen. De mannen brengen hun vrouw naar de kraamafdeling(als ze geluk hebben) en gaan zelf weer naar huis. Sterker nog, na de bevalling zijn ze nog steeds nergens te bekennen. Na 24 uur gaan de vrouwen naar huis, hopelijk worden ze dan met smart opgewacht door hun echtgenoten? Wij vinden het in ieder geval bizar, volgens onze collega’s is het cultuur. De vrouwen beginnen hier te lachen als wij vertellen dat de mannen in Nederland de navelstreng vaak doorknippen. Gelukkig zijn de moeders trouw en wachten die tijdens de bevalling op de afdeling. Gelukkig waren wij er om de vrouwen te supporten.
De meeste van de vrouwen schreeuwen er heel wat af tijdens een wee, ze smeken om een keizersnede en bidden tot God. Een ruggenprik kennen ze hier niet. Helaas zijn de verpleegkundigen/verloskundigen niet erg empathisch. Een vrouw schreeuwde zo hard dat de verpleegkundige de vrouw sloeg met een kussen, omdat ze zo schreeuwde. Daar moesten wij toch even van bijkomen. En ja wij hebben nog een poging gedaan om ze ‘altijd is kortjakje ziek’ te laten puffen. Dit was bepaald geen succes. De details van de bevalling zelf zullen wij jullie besparen…. De kinderen krijgen hier pas na 40 dagen een naam die de vader bepaalt.

Na de week op de maternity kwam Joëlle op bezoek. Ze is verwelkomt met tranen! De volgende dag hebben wij Joëlle (Aqua) rondgeleid in het ziekenhuis. De eerste drie dagen hebben wij met haar in het ziekenhuis ‘’gewerkt.’’ Tja, dat is toch eens wat anders dan de Isala… Joëlle viel vooral in de smaak bij de kinderen in het dorp. Voor wij het wisten had ze een groep kinderen achter haar aan. En natuurlijk heeft ze de kinderen nog een aantal liederen laten zingen. Joëlle is trouwens getrouwd en heeft twee kinderen, tja je moet wat om de mannen weg te houden. En om het verhaal dan nog sterker te maken zijn wij haar zusjes en natuurlijk ook getrouwd. Wij hebben Joëlle de woensdag markt in Sunyani laten zien, er moet natuurlijk wel een jurk gemaakt worden. Joëlle’s conclusie was dan ook dat ze de stoffen veel te druk vindt, ze heeft dan ook gekozen voor een bordeaux rode stof. Pijnlijk voor ons, aangezien wij te veel Afrikaanse kleding hebben laten maken/gekregen hebben. Joëlle is een ster in het doden van spinnen (zie foto van de spin). Toch lachen collega’s om deze spin. Er zijn namelijk ook spinnen die bijten. Panieeeek, wij moeten er toch niet aan denken om een groter formaat in huis te hebben die zelfs bijt. Helaas leven in dit huis nog steeds z’n drie muizen. Zelfs die is Joëlle met de bezem te lijf gegaan, helaas krijg je ze niet zomaar dood en weg. Ach die laatste 10 dagen redden wij het ook wel met muizen. En ja, we proberen muizen gif, maar als er een dood is krijgen we er twee voor terug.

Donderdag zijn wij op weg gegaan naar het Mole safari park in het noorden van Ghana. Hier is geen big five, maar de olifant kun je hier wel spotten als je geluk hebt. De reis heeft een kleine 9 uur geduurd met een bus die volgepropt was en bijna uit elkaar viel. wij zijn inmiddels gelukkig wat gewend…
Maar wat hebben wij het goed gehad! Vooral lekker aan het zwembad gelegen en natuurlijk verschillende safari’s gedaan (jeep, wandel, kano safari). Ook zijn wij nog naar een klein dorpje gegaan waar wij o.a. een medicijn man konden bezoeken. Er is ons nu wat meer duidelijk geworden. In de vorige blog hebben wij hier natuurlijk al het een en ander over beschreven. De mensen in het dorp zijn te arm om naar het ziekenhuis te gaan, dus maken ze hier gebruik van. Ook merken wij dat de mensen bang zijn om beschuldigd te worden van hekserij. Iemand kan beschuldigd worden voor heks en kan hierdoor vermoord worden. Dit gebeurt in traditionele dorpen in het Noorden.

Het wordt tijd dat wij onze titel gaan uitleggen. Tijdens de jeep safari hebben wij 2 olifanten gezien. Volgens de regels in het park moet je 50 meter afstand houden. Wij kunnen jullie vertellen dat dat van ons minder dan 5 meter was. Wij hoorde in de bosjes een olifant, dus zijn wij achter onze gids aangelopen richting de olifant. En daar stond die dan met zijn kont naar ons toe. Toen die zich omdraaide en op ons af kwam lopen (5 meter afstand), stonden wij te trillen op onze benen. Wij zijn er met zijn drieën hard vandoor gerend. Joelle moest haar rok nog optillen om de sprint te kunnen trekken. Maar wat hebben wij achteraf hierom gelachen, onze gids alleen iets minder. Die vertelde wederom op zijn Afrikaans achteraf dat het gevaarlijk is om weg te rennen, zo gaat hij juist achter je aan. Ach ja, zo hadden we een sterk verhaal om s avonds te vertellen bij onze ‘’mede reizigers.’’ Zo zie je geen blanken, en zo heb je een hotel vol. Het was leuk en vooral gezellig om weer eens verschillende nationaliteiten te ontmoeten.

Helaas werd het zondag dan toch echt tijd om weer naar Duayaw Nkwanta te gaan. Dit keer weer met de tro tro, en jawel… Met geiten tussen onze benen. Er zat zelfs een tamme aap in de bus. Gelukkig was het maar 6 uur…
Joelle hebben wij gisteren uitgezwaaid. Wij hebben genoten van haar aanwezigheid!

Lieve groetjes,

Akosua, Aqua en Afia