Er is een tijd van komen en van gaan...

Dit is helaas alweer onze laatste blog, wat zijn de 3 maanden toch snel gegaan! Na het uitzwaaien van Joëlle zijn wij nog een paar dagen mee geweest op outreach. Inmiddels is het droogseizoen begonnen, en dat hebben wij geweten. Na de outreach waren onze uniformen niet wit meer maar oranje. De bomen worden bruin en er hangt meer stof in de lucht. Eigenlijk hebben wij niet veel meer informatie over de outreach dan de vorige keer. Wel was er dit keer bij een dorpje een bespreking met de ‘chiefs’ (soort leider van een dorp/stad). Daarin werd o.a. besproken (na het vele handen schudden) wat voor voorzieningen het dorp nodig heeft. Ze hadden geen toilet, elektriciteit en ook geen gezondheidszorg voorzieningen. De mensen van het dropje moeten dan ook heel ver lopen naar de bewoonde wereld. Erg om te zien dat zelfs de basisbehoeften niet aanwezig waren. De verzoeken van het dorpje over nieuwe voorzieningen worden ingediend bij de ‘de provincie’. Maar zoals jullie wel kunnen raden doen ze dit ieder jaar en is er nog niet eerder wat veranderd.

Het is bijzonder om in onze omgeving uit eten te gaan. Vaak zit je in het donker en eet je met de zaklamp van je mobiel aan. De keuze bestaat vaak uit kip met rijst of vis met rijst, menu kaarten kennen ze niet. Maar ach, voor €2,- mogen wij niet klagen.
In het weekend zijn wij nog een keer naar de kerk geweest.  Dat blijft toch elke keer een belevenis. Het collecte ritueel heeft vooral veel indruk op ons gemaakt. Nadat de preek ging over dat rijken slecht geld kunnen geven (zitten wij daar als enige blanken) werd het tijd voor de collecte. En laten Myrthe en Hanneke nou juist geen geld bij zich hebben. Je moest naar voren komen als je een groot bedrag wilde schenken. Hierna moest je zeggen hoeveel je wilde geven en werd je naam en het bedrag genoteerd. Na de gift werd je gezegend. Daarna werd er een bedrag genoemd, en als je dat bedrag wilde geven moest je naar voren komen. Het begon met 50 cedis en eindigde met 1 cedi. En ja, wij hebben ons heeel erg opgelaten gevoeld. De spreker gaf aan ons woensdag graag uit te willen zwaaien en ons de zegen mee te willen geven. Maar hij is op zijn Afrikaans niet op komen dagen.

In hetzelfde weekend was er een groot feest, de chief (burgemeester) was 50. Elk jaar wordt zijn verjaardag groots gevierd. Dan zie je wel meteen waar het geld naartoe gaat. De chief werd gedragen op een troon met een parasol boven zich. Het was een vrolijk en dansrijk gebeuren.

Maandag hebben wij afscheid genomen in het ziekenhuis en de meegebrachte stroopwafels van Joëlle uitgedeeld. Het was een bijzondere ervaring om daar werkzaam te zijn, maar wij kijken er naar uit om ons weer nuttig te maken in Nederland. Wij hebben veelal de vraag gekregen of wij terug gaan komen. Hier moeten wij dan wel eerlijk op antwoorden dat dit niet het geval is. Hierop kregen wij vaak als antwoord dat zij ons toch echt nog een keer terug verwachten.

De volgende avond hebben wij afscheid genomen van onze 2 collega’s waar wij veel mee opgetrokken hebben. Wij zijn dankbaar dat wij hun ontmoet hebben, zonder hen was het echt minder leuk geweest. En oja, wat toch wel een grote shock voor hun was is dat je in Nederland als Christen niet besneden bent, onbegrijpelijk!

Afgelopen woensdag zijn wij naar Accra vertrokken met de bus. En ja hoor, na een paar minuten moest de bus stoppen omdat er rook uit de bus kwam. Er ontstond enige paniek en we moesten allemaal snel de bus uit. Nadat er een brandblusser is gebruikt reden wij weer verder…? Tja soms moet je het maar gewoon los laten. Na 8 uur in de bus te hebben gezeten kwam daar nog eens 2,5 uur in de taxi bovenop. Onze taxi chauffeur wist niet waar ons hotel was en was naar de verkeerde kant van de stad gereden. En de beste grap van alles is dat dat natuurlijk volledig onze schuld was volgens hem. Nou dat heeft hij geweten, ons hou je niet meer voor de gek na 3 maand. De laatste 2 dagen hebben wij doorgebracht aan het strand en hebben wij James Town bezocht. Een heel armoedig vissersdorpje (zie foto’s),

Een ding gaan wij niet missen hier en dat is voor Myrthe de hanen om ons huis die de hele nacht en dag kraaien. En niet te vergeten de moskee en de kerk en gewoon alle harde muziek wat ook 24/7 door gaat. Ondanks onze gehoorbeschadiging hebben wij echt genoten van deze 3 maanden. Wij zijn dankbaar voor deze mooie en bijzondere ervaring! Bedankt voor jullie betrokkenheid!

Ons vliegtuig staat klaar om ons naar het koude Nederland te brengen.

Liefs, Akosua & Afia.